Pochodzenie rasy Gordon Setter jest brytyjskie i jest wynikiem selekcji kilku ras. Przypuszcza się, że jest wynikiem skrzyżowania setera irlandzkiego i collie, ale w selekcji można również zauważyć obecność psów takich jak bloodhound, chien de Saint-Ubert, a być może także pointer. Powstała jako rasa w połowie XIX wieku i została nazwana na cześć księcia Aleksandra z Gordon, szkockiego lorda, który szczególnie cenił tę rasę. Następnie została ulepszona przez hodowców takich jak Lord Penmure i Major Douglas z Broughty.
Z biegiem czasu hodowcy ci poszukiwali psa z umiejętnością znajdowania zwierzyny, wytrzymałością, stanowczością na postoju i umiejętnością przystosowania się do trudnego terenu Szkocji. W porównaniu z innymi seterami jest bardziej potulny, posłuszny i łatwy do wyszkolenia, ale jest też mniej szybki, ponieważ jest masywniejszy i cięższy, więc preferowano inne setery, w wyniku czego jest znacznie rzadszy.
Jest również doskonałym retrieverem wodnym, szczególnie biegłym na bagnach, ponieważ jest doskonałym pływakiem, ale jest również znany ze swojej spokojnej i rozważnej postawy podczas wykonywania swojej pracy.
Charakter psów rasy seter gordoński
Seter gordon to bardzo spokojny, towarzyski i inteligentny pies. W stosunku do swojego właściciela i rodziny rozwija bardzo silne poczucie przynależności, połączone z wielką lojalnością. Urodził się jako pies myśliwski, ale okazał się doskonałym towarzyszem i psem domowym.
Jest to pies, który zawsze okazuje uprzejmość, czułość i posłuszeństwo. Jest bardzo potulny, więc nadaje się do przebywania z dziećmi, z którymi uwielbia się bawić. Absolutnie nie chce być odsuwany na bok i nie znosi samotności. Dlatego będzie nieszczęśliwy, jeśli zostanie sam zbyt długo, w takim przypadku będzie miał tendencję do zrzędliwości, nieśmiałości i nieśmiałości.
Wobec obcych jest generalnie nieufny, a to ze względu na jego myśliwskie pochodzenie, zawsze będzie miał tendencję do ochrony swojego terytorium i rodziny przed najmniejszym niebezpieczeństwem. Czasami nawet bojaźliwy, także w stosunku do innych psów. Dlatego też wczesna socjalizacja jest wysoce zalecana dla setera gordona, ale jest to jedyna rzecz, którą należy z nim zrobić, ponieważ jego szkolenie jest bardzo łatwe i dlatego nadaje się również dla tych, którzy dopiero zaczynają przygodę z psami.
Ponieważ jest wysportowany, nie nadaje się dla osób starszych lub siedzących, ponieważ potrzebuje kilka razy dziennie długich spacerów, aby rozładować całą swoją energię, która jest naprawdę duża.
Wygląd psów rasy seter gordoński
Seter gordon to pies średniej wielkości, wysokość w kłębie samca wynosi około 66 centymetrów przy około 30 kilogramach wagi, samica zwykle nieco mniej. Jego ciało jest muskularne, a sylwetka atletyczna, o masywnej budowie, zdecydowanie cięższa i potężniejsza niż u setera angielskiego. Szczytem jego możliwości ruchowych jest galop, do którego seter nadaje się najlepiej. Jego budowa fizyczna bardzo przypomina ciało konia myśliwskiego.
Kończyny są długie, muskularne i mocne. Ogon jest prosty lub lekko sztyletowaty i nie wystaje poza staw skokowy. Jest gruby u nasady i staje się cieńszy w miarę zbliżania się do końca; ogon ma długą, prostą grzywę.
Głowa jest duża i kwadratowa, głębsza niż szersza, z lekko zaokrągloną czaszką. Kufa jest długa z szypułkowymi wargami i szeroką, szeroką czarną truflą. Oczy, ani zapadnięte, ani wystające, są brązowe o żywym i inteligentnym wyrazie. Uszy są obwisłe, średnie, cienkie i nisko wiszące, trójkątne w kształcie, bardzo frędzlowate i jedwabiste.
Sierść jest średniej długości, płaska, ani kręcona, ani falista na większości ciała. Na głowie jest krótka i cienka, a także na przednich kończynach i czubkach uszu. Na brzuchu jest postrzępiona. Umaszczenie jest błyszczące i intensywnie czarne, z znaczeniami, zwłaszcza nad oczami, po bokach kufy, na gardle i klatce piersiowej.
Pielęgnacja i zdrowie psów rasy Gordon Setter
Seter złocisty cieszy się doskonałym zdrowiem, w rzeczywistości rzadko choruje. Może jednak, jak prawie wszystkie rasy, być podatny na dysplazję stawów biodrowych i skręt żołądka. Wraz z wiekiem może wystąpić ryzyko napadów padaczkowych. Nie można również wykluczyć ryzyka niedoczynności tarczycy i postępującego zaniku siatkówki. Średnia długość życia dla tej rasy wynosi od 12 do 13 lat.
Jeśli chodzi o pielęgnację sierści, wystarczy szczotkować psa co tydzień i regularnie czyścić uszy, a także oczy. Jeśli chodzi o dietę, wystarczy ją kontrolować i zbilansować, a przede wszystkim potrzebuje dużo ruchu.
