Historia rasy kotów tonkijskich jest bardzo młoda. Jego początki sięgają lat 70-tych, kiedy to zarówno w Kanadzie jak i w Stanach Zjednoczonych dwóch hodowców próbowało skrzyżować kota syjamskiego z birmańskim. Kocięta z tych dwóch miotów były następnie łączone i kojarzone. Narodziła się nowa rasa, którą początkowo nazwano „Złotym Syjamem”, a następnie Tonkińczykiem.
Nie była to bardzo łatwa selekcja, ponieważ intencją obu hodowców było uzyskanie kota, który miałby cechy obu ras, ale łatwiej było mieć kocięta, które miały cechy syjamskie lub birmańskie. Udało im się jednak uzyskać idealną równowagę pomiędzy tymi dwoma rasami i w ten sposób narodziła się nowa, piękna rasa: Tonkińczyk.
Rasa ta cieszy się dużym powodzeniem w Stanach Zjednoczonych, niestety w Europie nie jest zbyt powszechna, a we Włoszech jest bardzo rzadka.
Charakter kota tonkijskiego
Charakter kota tonkijskiego jest bardzo zrównoważony, inteligentny i żywy. Jest to dobra mieszanka pomiędzy drażliwym i szalonym syjamem a zrównoważonym i pogodnym birmańczykiem. Jest to kot, ktżry kocha uwagę i domaga się jej często, zwłaszcza od człowieka, ktżry wybiera i podąża wszędzie jak mały pies, starając się na wszelkie sposoby, aby otrzymać pieszczoty i przytulanie, ponieważ jest bardzo czuły.
Ten kot bardzo dobrze dostosowuje się do życia w mieszkaniu, ponieważ nie gardzi długim spaniem na kanapie lub na kolanach swojego człowieka, ktżrego przestrzega nawet w łóżku, ale ideałem byłby bezpieczny ogród, gdzie od czasu do czasu zrobić kilka biegżw lub wspinaczki na drzewa. Jest to bardzo aktywna i zwinna rasa, która potrzebuje ruchu.
Cierpi z powodu długiego przebywania w samotności, dlatego dobrze by było mieć towarzysza zabaw, kota lub nawet psa, z którym ma tendencję do dogadywania się. Z dziećmi, jako bardzo żywiołowy, chętnie się bawi. Nie nadaje się dla ludzi, którzy chcą spokojnego życia, w rzeczywistości kot ten potrzebuje częstych bodźców i zabaw.
Jest bardzo inteligentny, tak bardzo, że może bardzo szybko otworzyć drzwi i okna, więc trzeba być bardzo ostrożnym, ponieważ jego ciekawość może zabrać go bardzo daleko od domu. Czasami bywa nieco uparty, ale jako bardzo figlarny wie jak to nadrobić.
Wygląd kota tonkijskiego
Kot tonkijski zamyka w sobie najpiękniejsze atrakcje swoich przodków. Od syjamów przejął elegancję i doskonałe proporcje, od birmańskich niepowtarzalne umaszczenie colourpoint i solidność budowy. Na ogół szczenięta rodzą się blade, a sierść ciemnieje powoli w miarę dorastania.
Muskulatura bardzo dobrze maskuje ich wagę, są znacznie cięższe niż mogłoby się wydawać z wyglądu. W rzeczywistości, samiec może ważyć do 6 kilogramów, samica trochę mniej.
Nogi są smukłe, ale muskularne, przy czym tylne są nieco dłuższe niż przednie, co pozwala im być szczególnie zwinnymi. Ogon jest cienki, ale proporcjonalny do długości ciała i staje się cieńszy na końcu.
Głowa w kształcie klina z dużymi uszami z lekko zaokrąglonym czubkiem, oczy w kształcie migdałów o barwie od akwamaryny, przez błękit, do bardzo intensywnej złotej zieleni.
Sierść jest krótka i średnio gęsta, jedwabista i miękka w dotyku. Nie posiada podszerstka. Kolor tła jest jaśniejszy, podczas gdy kończyny są ciemniejsze. Istnieją cztery warianty najczęściej spotykanego umaszczenia: brązowe na ciele i ciemnobrązowe na końcach, jasnobrązowe ze średnio brązowymi końcami, niebieskoszare na ciele z ciemniejszymi końcami oraz lodowo-szare na ciele z jasnoszarymi końcami. . W porównaniu do syjamów, u tonkijczyków znacznie mniejszy jest kontrast między ciemnymi końcówkami a resztą umaszczenia.
Zdrowie i pielęgnacja kota tonkijskiego
Kot tonkijski ma średnią długość życia około 15 lat, ale znane są osobniki, które dożywają nawet 20 lat. Generalnie cieszy się dobrym zdrowiem, nawet jeśli mogą pojawić się problemy typowe dla kota syjamskiego. Choroby genetyczne są bardzo rzadkie.
Jeśli chodzi o pielęgnację sierści, wystarczy szczotkować ją raz w tygodniu, aby była zawsze lśniąca i miękka. Nie wymaga specjalnej pielęgnacji i gubi bardzo mało włosów.
Ponieważ nie ma podszerstka, boi się zmian temperatury i nie lubi zimna. Jako dieta będąc bardzo aktywnym kotem nie stanowi szczególnego ryzyka tuczu.
