Pochodzenie rasy psów Anglo-Francois de Petite Venerie nie jest znane zbyt dobrze, ponieważ rasa została opracowana przed znalezieniem dokumentacji, ale dla Francuzów jest typowo francuska. To znaczy, że urodził się we Francji setki lat temu, z krzyżówki francuskich psów gończych i angielskich psów myśliwskich. W wyniku tych anglo-francuskich krzyżówek powstał pies o tradycyjnym umaszczeniu i budowie angielskiego psa gończego, ale o kufie, głowie i szczegółach znacznie bardziej zbliżonych do tych, jakie posiadają psy francuskie.
Rasa ta wywodzi się z różnych krzyżówek różnych ras, w tym petit blu de Gascogne, petit gascon saintongeois, błotniaka i beagle. Francuzi podzielili te krzyżówki na trzy rasy, dwie średnie i jedną małą.
We Francji używany jest głównie do polowań na lisy, natomiast we Włoszech hodowany jest głównie w rejonie Maremma w Toskanii, gdzie w okresie pierzenia wykorzystywany jest do polowań na dziki. Jest to doskonały pies myśliwski, który poradzi sobie w każdym terenie, zarówno na bagnach, w lesie jak i na stoku.
Należy do klasy psów gończych i dlatego posiada wszystkie naturalne cechy tego gatunku. W rzeczywistości, ma dobrze rozwinięty zmysł węchu, nawet w porównaniu z innymi psami myśliwskimi, i jest bardzo odporny, tak bardzo, że może wytrzymać wiele godzin nawet w szybkim tempie.
Anglo-Francaise de Petite Vénerie ma bardzo silny charakter, okazuje się być dość bojowym i energicznym psem: z tego powodu jest również używany przez wielu myśliwych do polowań na dziki, co wymaga ras psów, które mogą poradzić sobie z tak niebezpieczną zdobyczą.
Z pewnością nie jest to pies do domu, musi dużo przebywać na świeżym powietrzu i potrzebuje dużo ruchu. Idealny dla tego psa byłby bezpieczny ogród, gdzie mógłby biegać i spędzać wiele godzin w ciągu dnia, choć jego ideałem byłby właściciel myśliwy.
Charakterystyka rasy psów anglo francaise de petite venerie
Anglo Francaise de Petite Venerie jest psem niestrudzonym, posłusznym, a przy tym przebiegłym. Zawsze był hodowany jako pies pracujący w sforze i ze względu na swój charakter bardzo dobrze przystosowuje się do tej roli. Nie jest to typowy pies do towarzystwa, ale w żadnym wypadku nie jest agresywny, a wiele psów jest czułych i ekstrawertycznych, podczas gdy inne są spokojne i powściągliwe. Dlatego lepiej byłoby używać petite venerie jako psa pracującego niż trzymać go w domu.
Doskonale sprawdza się w gospodarstwach wiejskich, gdzie ma dużo miejsca do zabawy i ćwiczeń. Preferuje przebywanie na zewnątrz, ale zaleca się trzymanie go w domu na noc, zwłaszcza zimą. Uwielbia kontakt z właścicielem i lubi jego towarzystwo, jest czuły i potulny, nadaje się również dla dzieci, choć woli pracować i być użyteczny. Mansueto jest trochę nieśmiały w stosunku do ludzi, których zna, ale w stosunku do obcych.
Jeśli chodzi o szkolenie, pies tej rasy jest dość uparty, dlatego należy je rozpocząć już od szczenięctwa, a także mieć pewne doświadczenie w szkoleniu psów. Nie jest to więc pies odpowiedni dla osób, które nie mają praktyki lub są początkujące w szkoleniu psów. Często na początku szkolenia nie jest łatwo skłonić psa do wykonywania komend, ale kiedy ten etap minie, pies nie jest nieposłuszny i nie ma tendencji do agresji. Tylko wtedy, gdy jest zbyt długo pozostawiony sam, staje się szczególnie smutny, prawie do granicy depresji.
Dobrze dogaduje się z innymi psami, ponieważ urodził się, by polować w sforze i szuka ich towarzystwa. Z kotami, z drugiej strony, to nie jest bardzo łatwe; chyba że dorastał z nimi, ma tendencję do postrzegania ich jako ofiary.
Wygląd rasy psów Anglo-Francoise de petite venerie
Petit Venerie jest psem małej lub średniej wielkości, o wysokości w kłębie od 48 do 56 centymetrów i wadze od 16 do 20 kilogramów. Jego kości są zdecydowanie dobrze zbudowane i ma wdzięczny, harmonijny i elegancki profil. Wygląda bardzo podobnie do beagle’a. Jego muskulatura jest dobrze rozwinięta i wyraźna, a chód sprężysty, pewny i żywy.
Łapy są muskularne, długie i proste, ogon jest średniej długości i noszone prosto lub lekko zakrzywione, z grubą sierścią.
Głowa jest proporcjonalna do reszty ciała i jest stożkowata. Kufa jest długa w stosunku do czaszki, zakończona górną wargą wystającą z dolnej, trufla jest duża i czarna. Oczy są duże i brązowe, bardzo wyraziste, uszy szerokie, długie i opadające w kształcie litery V.
Sierść jest krótka, gładka i gęsta. Długość sierści jest taka sama na całym ciele, ale może być nieco krótsza na nogach, uszach, kufie i głowie. Jeśli chodzi o kolor sierści, istnieją trzy różne kolory: pomarańczowo-biały, czarno-biały, czarno-biały z pomarańczowo-brązowymi plamami. Wiele egzemplarzy ma charakterystyczne czarne siodło na grzbiecie, typowe dla wielu angielskich psów gończych.
Pielęgnacja i zdrowie psa rasy Anglo-Francoise de Petite Venerie
Petite Venerie nie jest narażona na żadne szczególne choroby genetyczne, które hodowcy prawie całkowicie wyeliminowali na przestrzeni dziesięcioleci. Może jednak cierpieć na choroby dotykające jego rasy rodzicielskie, takie jak dysplazja stawów łokciowych lub biodrowych, demodikoza i zaćma. Jego średnia długość życia wynosi od 12 do 15 lat.
Długie, wiszące uszy należy regularnie czyścić, aby nie dopuścić do rozwoju infekcji bakteryjnej.
Jeśli chodzi o pielęgnację sierści, wystarczy ją od czasu do czasu wyszczotkować, aby usunąć martwe włosy; w okresie linienia powinna być jednak szczotkowana prawie codziennie, ponieważ ma tendencję do gubienia dużej ilości włosów.
Jeśli chodzi o karmienie, nie ma żadnych problemów, zrównoważona i kontrolowana dieta, w zależności od ruchu, który wykonuje, jest wystarczająca, aby utrzymać go w dobrym zdrowiu.
