Pochodzenie rasy Chin jest bardzo kontrowersyjne; niektórzy twierdzą, że pochodzi z Chin i Tybetu, inni, że z Korei. Do Japonii dotarły około 700 roku n.e. i odniosły niebywały sukces, do tego stopnia, że były czczone przez cesarza jako święte zwierzęta. Mają wiele wspólnego z pekińczykami i mówi się, według jednej z legend, że ich pochodzenie sięga aż do Buddy, który chciał je mieć zawsze u swego boku jako towarzysza.
Jego historia przez wieki była spleciona z historią japońskiej szlachty i nawet dziś rasa ta może poszczycić się historią szlachetności i prestiżu. Po przybyciu do Japonii, jak już wspomniano, szybko stały się idolami arystokratów i cesarzy. Mówi się, że cesarz Hirohito miał ich w swoim pałacu co najmniej dwadzieścia. Tylko ci z błękitną krwią mogli posiadać Chin.
W okresie Edo między XVII a XVIII wiekiem, kiedy żony najsłynniejszych samurajów przyjeżdżały z wizytą, dawały im Chin, dzięki czemu stały się bardzo popularne. Stały się prawdziwymi członkami rodziny i były traktowane z należytą uwagą, także ze względu na brak potrzeby wychodzenia na zewnątrz i dyskrecję.
Mówi się, że przybyli na Zachód około początku 17 wieku, ale to nie było aż do połowy 19 wieku, że Commodore Perry wrócił do Stanów Zjednoczonych z niektórych psów Chin, które nawet się do Białego Domu i na dworze królowej Anglii. Do dziś jest to najpopularniejszy pies domowy na świecie.
Charakterystyka rasy psów chińskich
Chin ma bardzo słodki charakter i jest również niezawodny i czuły w stosunku do swojej rodziny. Jest uważany za doskonałego psa do towarzystwa, a także za doskonałego psa domowego, choć nie należy zapominać, że potrzebuje on również ruchu.
Z dziećmi jest wspaniałym towarzyszem zabaw, ale w stosunku do obcych jest bardzo ostrożny, ale nigdy nie jest agresywny. Ze względu na swój rozmiar, który jest bardzo mały, nie nadaje się na psa stróżującego, ale jako pies stróżujący, jeśli usłyszy coś dziwnego lub wyczuje w pobliżu nieznanych mu ludzi, będzie szczekał i wszczynał alarm.
Jest bardzo łatwy w szkoleniu i dlatego nadaje się również dla osób, które nigdy nie miały psa. Zachowaniem przypomina jednak kota, jest niezależny, wyciera pyszczek łapkami i jest bardzo zwinny. Lubi odpoczywać na wysokich powierzchniach, aby mieć wszystko pod kontrolą i ma doskonały zmysł równowagi. Podobnie jak koty, jest bardzo przywiązany do ludzi, ale nigdy nie czuje się podporządkowany. Typowe dla tej rasy jest to, że gdy jest podekscytowany, obraca się na siebie, czasami tańczy na tylnych nogach z przednimi w powietrzu, a nawet śpiewa, gdy jest naprawdę szczęśliwy. Mało szczeka, czasem wyje i lubi się wszędzie chować.
Bardzo cierpi z powodu samotności, dlatego nie należy go zostawiać samego na długie godziny, inaczej bardzo by cierpiał. Bardzo dobrze dogaduje się z psami i kotami, lubi przebywać w ich towarzystwie.
Wygląd psa rasy Chin
Chin jest małym psem o dobrze wyprofilowanym i mocnym ciele. Jego wysokość w kłębie może wynosić od 20 do 27 centymetrów, a waga od 3 do 5 kilogramów. Jego struktura kostna jest bardzo mała, dlatego jest bardzo elegancki, a jego chód jest bardzo wyrafinowany, lekki i dumny, tak bardzo, że jest on również używany do parad. Jego klatka piersiowa jest szeroka i głęboka, grzbiet krótki i prosty, nogi cienkie, a ogon spoczywa na grzbiecie, zarówno w ruchu, jak i w miejscu.
Ma szeroką, zaokrągloną głowę z krótką, szeroką kufą i truflą na prostej linii oczu. Kolor trufli jest czarny u psów z czarną plamką, ciemny u psów z czerwoną lub pomarańczową plamką. Oczy są duże, dobrze rozstawione i wystające w kolorze jaskrawo czarnym z wyraźnie widoczną białą częścią. Ta biała część oka nadaje rasie jej typowy wyraz zdumienia. Uszy są długie, trójkątne, osadzone wysoko, opadające i pokryte długimi włosami.
Sierść jest prosta, długa, miękka i jedwabista, ale nie jest jednorodna na całym ciele. Na kufie jest krótsza, natomiast na uszach, oczach, udach i ogonie występują długie grzywki. Kolory są czarne i białe lub czerwone i białe z plamkami po obu stronach głowy, na uszach i na ciele.
Zdrowie i pielęgnacja psów rasy Chin
Chin jest dość wytrzymały pies, ale może cierpieć z powodu rżżnych chorżb, szczegżlnie jego brachycefalicznej czaszki, ktżra może prowadzić do trudności w oddychaniu i problemżw z oczami. Najlepiej jest unikać zbyt wysokich temperatur, które bardzo słabo toleruje. Jest jednak odporny na zimno i lubi zabawy w śniegu, choć należy unikać ekstremalnych temperatur.
Jego żywotność wynosi od 10 do 12 lat, ale znane są okazy, które przekraczają 15 lat.
Sierść powinna być regularnie pielęgnowana i często szczotkowana, zwłaszcza w okresie linienia, nie ma jednak tendencji do nadmiernego wypadania włosów. Należy również sprawdzić uszy i oczy, ponieważ pies ten jest podatny na infekcje.
Dieta musi być regulowana i zbilansowana, aby zapobiec przybieraniu na wadze przez psa i problemom z otyłością.
